پیرم و گاهی دلم یادجوانی می کند_ از شهریار

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‎کند     بلبل شوقم هوای نغمه‎خوانی می‎کند

همتم تا می‎رود ساز غزل گیرد به دست     طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‎کند

بلبلی در سینه می‎نالد هنوزم کاین چمن     با خزان هم آشتی و گل‎فشانی می‎کند

ما به داغ عشقبازی‎ها نشستیم و هنوز     چشم پروین همچنان چشمک‎پرانی می‎کند

نای ما خاموش ولی این زهره‎ی شیطان هنوز     با همان شور و نوا دارد شبانی می‎کند

گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان     با همین نخوت که دارد آسمانی می‎کند

سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز    

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‎کند     بلبل شوقم هوای نغمه‎خوانی می‎کند

همتم تا می‎رود ساز غزل گیرد به دست     طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‎کند

بلبلی در سینه می‎نالد هنوزم کاین چمن     با خزان هم آشتی و گل‎فشانی می‎کند

ما به داغ عشقبازی‎ها نشستیم و هنوز     چشم پروین همچنان چشمک‎پرانی می‎کند

نای ما خاموش ولی این زهره‎ی شیطان هنوز     با همان شور و نوا دارد شبانی می‎کند

گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان     با همین نخوت که دارد آسمانی می‎کند

سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز     در درونم زنده است و زندگانی می‎کند

با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من     خاطرم با خاطرات خود تبانی می‎کند

بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی     چون بهاران می‎رسد با من خزانی می‎کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند     آنچه گردون می‎کند با ما نهانی می‎کند

می‌رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان     دفتر دوران ما هم بایگانی می‌کند

شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید     ور نه قاضی در قضا نامهربانی می‎کند.

 

 در درونم زنده است و زندگانی می‎کند

با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من     خاطرم با خاطرات خود تبانی می‎کند

بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی     چون بهاران می‎رسد با من خزانی می‎کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند     آنچه گردون می‎کند با ما نهانی می‎کند

می‌رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان     دفتر دوران ما هم بایگانی می‌کند

شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید     ور نه قاضی در قضا نامهربانی می‎کند.