نظام کارامد...؟؟؟
تعیین سیستم حکومتی پایدار همیشه جدال سیاستمداران و جامعه شناسان دنیا بوده هست. حساسیت این انتخاب یا حتی خلق کردن سیستم جدید به این خاطر به اوج میرسد که چناچه نظام حکومتی شما سیستم جواب گوی نیازهای جامعه نباشد باعث ضربه خوردن بسیاری از انسانها میشود طوری که شاید گاها موجب کشته شدن هزاران انسان بیگناه شود.
نگارنده شاید نتوان
شاید صددرصد علمی به این مسئله نگاه کند و این مقاله شاید بیشتر در صدد طرح مسئله باشد، ولی باز نگارنده کمی جسارت به خرج میدهد و نظام مورد نظر خود را ارئه میدهد.
طبق معمول اتفاقاتی که روزانه با آنها برخورد میکنیم و عکس العمل هایی که اگر بخواهیم عاقلانه تر باشد میبایست از تجارب تاریخ استفاده کرد و این نگاه جامع تر و تاریخی میتواند کار ما را در ارائه یک نظام موفق تر کمک کند و به معصوم هر کس از یک سوراخ دو بار نیش بخورد مسلمان نیست.
آنچه در ایران ما اتفاق افتاده این بوده که در صد و شاید دویست سال اخیر، به ندرت ده سال پشت سر هم پیدا کنید که کشور دچار تنشی نشده باشد، در حسابی سر انگشتی که بخواهیم عنوان کنیم حوادث بعد از انتخابات 88، دهه ی هفتاد کلا و بخصوص جریان کوی دانشگاه 78، جنگ هشت ساله که از59 تا 67 سهم تنش دهه ی 60 بوده، انقلاب 57، قیام خونین 42 (15 خرداد 42)، کودتای 28 مرداد 31 و... . در همه این اتفاقات یک چیز مشخص است که دوره ی تکرار تاریخ در کشور ما بسیار کوتاه است و این جریان منظم باعث درجا زدن کشور شده است و اگر بدون تعصب نگاه کنیم سرعت پیشرفت ما در تمامی علوم با توجه به استعدادهایی که در اختیار داریم و گاها از دستشان میدهیم بسیار پایین است.
آیا چنین چرخه ای که به این وضوح جلوی ما خود نمایی میکند، نباید ما را به این فکر ببرد که با این همه استعداد طبیعی و انسانی که داریم چنانچه از این پتانسیل به درستی استفاده نشود به نوعی خیانتیست در حق این مردم؟
آنچه برای نگارنده نمود بیشتری دارد این است که ایدوئولوژی مشخص و ثابت کارایی برای حکومت کارایی ندارد، چرا که از جهتی به قول امام خمینی "پدران ما حق ندارند برای ما تصمیم بگیرند." و از جهتی گذاشتن رفراندم 20 سالی یک بار هم خود عملا غیرممکن است. و اما چاره چیست؟ خیلی از ایدئولوژی ها هم خود را مناسبترین برای حکومت میدانند.
نظام دموکراتیک نظامیست که همه به دنبال آن هستند چرا که حداقل اسم آن زیباست! و به معنی ریاست (کراسی) مردم (دمو) هست.
و اما مشخصه یک نظام موفق دموکراتیک چیست؟ طبیعتا اولین جوابی که به ذهن می آید این است، نظامی که از جهتی اقتدار لازم برای سامان دهی امور کشور را داشته باشد و از جهتی مثل موم در دست مردم باشد. نظریه پردازان چند مشخصه برای این سیستم تا کنون پیدا کردند که سعی بر عنوان چند مورد کلی میکنیم:
در این سیستم...
1. حداقل ها لزوما حداقل باقی نمی مانند.
2. مردم هر وقت از انتخاب خود پشیمان شوند می توانند انتخاب خود را حذف کنند و یا پای میز محاکمه بکشانند.
3. فضای رسانه ای باز است.
... .
و اما نظامی تضمین که ایجاد شرایط بالا را به ما می دهد و یا حداقل ما را به اهداف بالا نزدیک میکند چه ساختاری دارد؟ تمامی مسأله ای که ابتدای مقاله عنوان شد که نگارنده بیشتر سعی بر طرح مسأله دارد و در آخر هم به خود جسارت پیشنهاد یک سیستم را میدهد.
به نظر نگارنده نظام حزبی می تواند یک نظام همه گیرتر باشد، به نحوی که هر ایدئولوژی یا مکتبی که خود را قابل میداند که توانایی ریاست بر مردم را دارد به نحوی که از استعدادهای آنها به طور احسن استفاده میکند در قالب یک حزب برنامه ی خود را ارائه میدهد و مردم تصمیم میگیرند که این حزب بر سر کار بیاد یا نه.
