استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی

 

شاید شما هم این باور را دارید که دشمنی پاک از دوستی کثیف بهتر است و این مسئله تا جایی مورد صحت میباشد که در حقیقت گاها حتی دوستی کثیف را از دشمنی کثیف هم بدتر میدانند.

اگر بخواهیم برای صفات بالا مصداق مشخص بیاوریم، پر واضح هست که که روسیه را بتوان به عنوان دوست کثیف! آمریکا را دشمن پاک و انگلیس را دشمن کثیف خواند.

بر کسی پوشیده روسیه از باب دوستی چه نفوذها در کشور چه در طول تاریخ و چه همین الان در کشور ما داشته و چقدر در این راستا موفق بوده و به اهداف خود رسیده است. بسیاری این برنامه های کثیف را ناشی از کینه کمونیست از ایرنیان میدانند! کینه بخاطر اینکه هیچ وقت در طول تاریخ نتوانستند در میان ملت ایرانی جایگاهی پیدا کنند و آنچه هم اکنون میبینیم متأسفانه دولت در همین راستا حتی راه را برای آنها باز کرد و گاها حتی از بسیاری از نهادها متهم به پیاده کردن اسلام کمونیستی در کشور هستیم، آنچه در ظاهر پرواضح هست حکومت چه از سر لج و چه برای هر دلیل دیگری برای مقابله با کشورهای غربی دست به گردن این کشور و کلا کشورهای مشابه مثل چین و کوبا انداخته و حتی در مواردی حکومت از سوی برخی کارشناسان (احتمالا کارشناسان خود فروخته و جیره خوار غرب!) به باج دادن به این کمونیست ها متهم شدند که البته چندی پیش برای حفظ ظاهر هم که شده وقتی ایران از روسیه بخاطر عمل نکردن به تعهداتش به قرارداد خرید موشک های اس S-300 ایران از روسیه، شکایت کرد، وزیر امور خارجه (و شاید مقامی دیگر) روسیه از این شکایت ابراز شگفتی کرد! این ابراز شگفتی در حالت طبیعی خود حرف های بسیاری را در بطن خود دارد که در جهت تقویت اتهام مذکور (باج دادن حکومت با این کشورهای موافقش) میباشد.

"استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی" شعار محوری انقلاب ما می بوده، ضمن اینکه باید به این نکته نیز اشاره داشت که اساس قانون اساسی ما نیز بر این پایه ریخته شده که به هیچ وجه نباید "استقلال" مانع از تحقق "آزادی" شود و همچنین آزادی مانع از تحقق "استقلال" کشور باشد. چند مسئله که اینجا مطرح میشود در مورد اینکه؛

 آیا منظور از استقلال خارج شدن از وابستگی آمریکا و کلا غرب و نظام سرمایه داری و آمدن زیر سیطره روسیه و کمونیست می باشد یا اصلا ما به روسیه باج نمیدهیم و یا هیچ وابستگی ما به روسیه نداریم؟ آیا در حال حاضر اغلب بخاطر استقلال و یا به قولی برای مصلحت به آزادی پشت پا نمیزنیم و یا آن را محدود نمیکنیم؟ چقدر حکومت ما با رای مستقیم مردم میباشد و لایق صفت "جمهوری" می باشد؟ و همچنین چقدر حکومت "اسلامی" می باشد و لایق این صفت میباشد؟ اینها سوالاتیست که سعی میشود اینجا پاسخ داده شود و البته شاید به برخی از این سوالات در مطلبی جداگانه آورده شود.

آنچه از معنای استقلال بر می آید مقابل بر هر نوع وابستگی میباشد و به طبع هرگز نمیتوان چنین مفومی از برداشت که از وابسته بودن به این کشور استقلال یابیم و تحت وابستگی سایرین قرار گیریم. سال گذشته پس از سخنرانی شجاعانه آقای احمدی نژاد در مقر سازمان ملل و انتقاد از کلاهک های هسته ای آمریکا و اسرائیل، یک مسئله برای نگارنده ایجاد شد که چندان همسویی با صفت "شجاعت" همسو نبوده و آن مسئله این می بوده که حالا که احمدی نژاد اینقدر قوی ووسط آمریکا توانست از آمریکا و شریک و به قولی اربابش اسرائیل این چنین انتقاد کند، چرا در آنجا حرفی کلاهک های هسته ای روسیه نزدند؟آیا کسی که رئیس دولتی میباشد که شعار اصلیش اخلاق مداری میباشد نمی بایست وقتی قرار است اسم ببرند، میبایست صریح و واضح همه گان را نام ببرد؟ بی شک این اسم نبردن از روسیه خود "چندان بی ربط به اینکه ایران هنوز با روسیه کار دارد و به روسیه نیاز دارد" نمی باشد.

توقیف بی شمار روزنامه های مخالف دولت، دستگیری وبلاگ نویسان و روزنامه نگاران انحلال احزاب مخالف تا جایی که حتی طرح تک حزبی شدن صراحتا بر زبان آقای احمدینژاد روان شد و در یک کلام وقتی به جایگاه آزادی مطبوعات ایران در دنیا به وضوح میتواند این را بیان کند که چندان همسویی با آزادی (آنطور که حکومتیان باور دارند ایران آزادترین کشور دنیاست) ندارد.

از سویی دیگر وقتی گفته میشود یک حکومت اسلامی می باشد، حداقل انتظاری که از آن میرود این است که تا جای ممکن حداقل به شرع اسلام پایبند باشد. اگر یادمان باشد در جریان حوداث عاشورای 88 که خیلی ها به اتهام محارب دستگیر شدند. تا اینجا به فرض اینکه تمامی اتهامات اثبات شده باشد مشکلی نیست، اما آنچه مسئله ساز میشود این است که با توجه به اینکه بعد از محارب خواندن این افراد توسط حکومت، در همان ماه های حرام اقدام به اعدام این افراد شده بود. درست است که اینها تک موردی می باشد ولی سوأل اینجاست چرا باید در همین تک موردها این عمل خلاف شرع به انجام برسد؟

آنچه اینجا سعی بر آن داشتیم که عنوان کنیم تنها گوشزدی بود به مسئولین که باید با عمل کردن به شعار اصلی نظام سعی بر این داشته باشند که جامعه را از آلوده شدن به شعارزده گی مصون دارند. پر واضح می باشد که تبعات شعارزده گی بر کسی پوشیده نمی باشد.